HOUSE of GONG verwijst o.a. naar muzikale ritmepatronen van deze tijd en het gebruik van gong instrumenten. In de Molukken en in de andere deelstaten van Indonesië is de gong een symbool van eenheid en macht.

Het repertoire van HOUSE of GONG bestaat voornamelijk uit eigen werk, gebaseerd op teksten in dichtvorm gezongen in het Maleis, Engels en het Nederlands. De muzikale uitgangspunten zijn de oude manieren van zingen en muziek maken zoals die op de Molukken in de binnenlanden nog wel beoefend worden waarbij het musiceren niet los staat van het dagelijks leven èn het opwekken van de trance. Deze ontstaat o.a. door het gebruik van de oude Molukse tjakalele (krijgsdans) ritmes en de ritmes van de Berbers van Noord Afrika. De wijze van spelen en de toonaard tussen de Indonesische en de door de Islam beïnvloede culturen van het Midden Oosten en Noord Afrika komen op bepaalde punten overeen. Naast dat Indonesië qua oppervlakte groter is als Europa is het ook het land met de grootste Islamitische bevolkingsgroep van de wereld. Karakteristiek in deze muziek zijn de ritmische patronen van de tifa's, gong of van de stem, die ritmisch, melodisch, dynamisch omspeeld worden, onder andere op suling, toto-buang en andere (ketel)- gongs. Overigens worden ook andere invloeden verwerkt die met een oorspronkelijke manier van muzikaal beleven geassocieerd worden. In die zin is de muziek van HOUSE of GONG weleens als Jazz-Meditation gekarakteriseerd.

De thema's van House of GONG gaan over de tegenstelling tussen het Noord Westen (Nederland) en het Zuid Oosten (Maluku), de polariteit tussen het manlijke en het vrouwelijke en de relatie tussen het verleden, het heden en de toekomst.

HOUSE OF GONG bestaat uit Richard Leiwakabessy, Erwin de Vos, Karin Berhitu, Yrry Metaal, Franky Berhitu, Frits van den Akker en Rudy Tuhusula.

Muziek is van alle tijden en van elke cultuur. In de wijze van muziek maken hoor en voel je ook de hartslag van die cultuur. In de huidige (nieuwe) muziekvormen zullen die oren die kunnen horen waarnemen, dat men gebruik maakt van elkaars instrumenten en van elkaars muziekvormen om tot een nieuw geluid, een nieuw gevoel en misschien een nieuwe cultuur te komen. Zoals bijv. in de House en de Jazzmuziek. HOUSE of GONG en Bagaimana Membagi zijn in die zin instrumenten "om zo een integratie van culturen te bewerkstelligen" waarbij ieders eigen geluid waarneembaar zal blijven.

De band House of Gong gebruikt naast de gangbare instrumenten die in de populaire Westerse muziekvormen bespeelt worden (elektrische gitaar, basgitaar, klarinet, drumstel, viool), ook instrumenten uit het Verre Oosten en andere delen van de wereld.

- Gongen (klankschalen) uit de Molukken (toto buang) en andere delen van Indonesië (bonang van Kalimantan; kempiak en hangende gongs van Java, reyong, hangende gongs en klankstaven van Bali)
- diverse rechtstaand te gebruiken bamboefluiten (India, Indonesië), dwarsfluiten uit de Westerse (metaal) als van bamboe uit het Verre Oosten (India Indonesië Japan), Didjeridoos uit Australië en zelfgemaakte,
- rebab die voortkomt in Indonesië, het Midden Oosten en Noord Afrika, Muziekboog (Tifagong van de Molukken, Berimbau genoemd in Afrika, Zuid Amerika)
- Diverse trommels waaronder vaastrommels uit Turkije en Noord Afrika (Darbuka) Tifa uit de Molukken, de Rebana uit Indonesië, welke in Noord Afrika Bendir wordt genoemd, de dubbele trommels uit India de dholak, in Indonesië kendang genoemd.
- Mondharpen uit Europa en het Verre Oosten,
- Snorrebotten uit Europa en elders.